Misschien wel een verkapte vorm ervan. Maar ook wel een verbetenheid om met de realiteit an sich om te gaan. Zijn kermissen wel feesten, of bestaan ze alleen naderhand op geïdealiseerd beeldmateriaal? Het is een vorm van onderzoek en zelfbevraging, die gegarandeerd op weinig bijval kan rekenen bij vele betrokkenen. (Gisteren nog een ontmoeting met iemand die zich luidop afvroeg waarom ik alleen lelijke dingen fotografeerde…- ik verberg mij dan achter het kunstenaarschap:)))))
Ik denk dat ze als kind wel feesten waren… Een vleugje van de grotere wereld waar je toen nog niet echt bijhoorde in de molen van school/thuis… Of de momenten dat je hand in hand met je eerste lief er naar toe wandelde… Maar het zijn de persoonlijke herinneringen vooral, denk ik… 🙂 En dan hangt het uiteraard van de verbonden herinneringen af wat gevoel het oproept…
Dat veel mensen ‘n beetje scheel kijken op zelfbevraging is van alle tijden, hoor… Misschien omdat het hun eigen twijfels wakker maakt en ze zich liever vasthouden aan de vaste waarden die ze hebben meegekregen?…
Oeps! Dat vind ik toch grof! Als hij enkel lelijke dingen ziet, zou het dan niet kunnen dat hij zijn eigen probleem projecteert in jouw foto’s? 😉
Gelukkig maar. Anders zou de fotografie een vrij vruchteloze uitvinding geweest zijn en konden wij allen naar de Academie om er kunstschilderen te volgen:)
Ik wel – maar heel lang geleden… Het heeft wel iets – maar het heeft ook iets absurds, vind ik… De definitie van schoonheid zou ik het toch niet direct noemen…
Toch sympatiek, zo’n dorpskermis 🙂
Maar ook altijd een beetje tristesse. Al ligt dit wellicht aan mij:)
Pure nostalgie! 😀
Misschien wel een verkapte vorm ervan. Maar ook wel een verbetenheid om met de realiteit an sich om te gaan. Zijn kermissen wel feesten, of bestaan ze alleen naderhand op geïdealiseerd beeldmateriaal? Het is een vorm van onderzoek en zelfbevraging, die gegarandeerd op weinig bijval kan rekenen bij vele betrokkenen. (Gisteren nog een ontmoeting met iemand die zich luidop afvroeg waarom ik alleen lelijke dingen fotografeerde…- ik verberg mij dan achter het kunstenaarschap:)))))
Ik denk dat ze als kind wel feesten waren… Een vleugje van de grotere wereld waar je toen nog niet echt bijhoorde in de molen van school/thuis… Of de momenten dat je hand in hand met je eerste lief er naar toe wandelde… Maar het zijn de persoonlijke herinneringen vooral, denk ik… 🙂 En dan hangt het uiteraard van de verbonden herinneringen af wat gevoel het oproept…
Dat veel mensen ‘n beetje scheel kijken op zelfbevraging is van alle tijden, hoor… Misschien omdat het hun eigen twijfels wakker maakt en ze zich liever vasthouden aan de vaste waarden die ze hebben meegekregen?…
Oeps! Dat vind ik toch grof! Als hij enkel lelijke dingen ziet, zou het dan niet kunnen dat hij zijn eigen probleem projecteert in jouw foto’s? 😉
Het was een brave man, die de opmerking maakte. (Donderdag reeds is zijn begrafenis 🙂 )
Hij zou eerder iets vrolijks bedoeld hebben misschien… met veel kleurtjes… Maar het leven is niet altijd vrolijk…
Gelukkig maar. Anders zou de fotografie een vrij vruchteloze uitvinding geweest zijn en konden wij allen naar de Academie om er kunstschilderen te volgen:)
Ja, ik ben er nogal goed in om zo’n dingen als dat laatste af te ketsen in de zin van ‘kijk maar eens naar jezelf!’ Aangeleerd, niet aangeboren – pure zelfverdediging! 😀 Waarschijnlijk zit hij met een cliché in z’n hoofd hoe een foto moet uitzien…
‘Bokrijk’ is de standaard in vele hoofden als het op het definiëren van schoonheid aankomt. (Ik ben er nog nooit geweest)
Ik wel – maar heel lang geleden… Het heeft wel iets – maar het heeft ook iets absurds, vind ik… De definitie van schoonheid zou ik het toch niet direct noemen…